راک ایرانی ؛ خوانندگان و گروه های راک ایرانی

همانطور که پیشتر درباره گروه های مختلف راک در مجله اینترنتی مبین صحبت کردیم، این بار قصد داریم به سراغ برخی از خوانندگان و گروه های راک ایرانی برویم.

پیش درامدی بر سبک راک ایرانی

موسیقی راک ایرانی از اواخر دهه ۴۰ خورشیدی فعالیت خود را آغاز کرد. ظهور خوانندگانی چون کوروش یغمایی، فرهاد مهراد، فریدون فروغی، حبیب محبیان و … باعث پیدایش سبکی جدید در موسیقی ایران شد.

دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ و سالهای قبل از انقلاب

در آن زمان موسیقی سنتی ایران از محبوبیت بالایی نزد مردم بهره میبرد و سبک پاپ نیز با سرعت زیادی درحال گشایش راهی برای کسب محبوبیت در میان مردم بود.ههمچنین به دلیل وجود فضای باز در عرصه موسیقی و قوانین، خوانندگان غربی به راحتی در ایران کنسرت برگذار میکردند و باعث میشد تا تبادل موسیقی و فرهنگ و هنر میان ایران و سایر کشور ها به وجود بیاید.

سال های بعد از شروع فعالیت سبک راک ایرانی، این سبک به دلیل مغایرت با انقلاب فرهنگی ایران به دست فراموشی سپرده شد.

انقلاب اسلامی ایران و خفقان موسیقی

انقلاب اسلامی برای جامعه موسیقی ایران ثمره ای جز میوه های سمی نداشت. بعد از انقلاب اسلامی هیچ خواننده ای حق فعالیت در سبک هایی غیر از سنتی و حماسی را نداشت. خوانندگان پاپ و راک به ترتیب یا عازم سفری بی بازگشت شدند یا ساز های خود را بوسیدند و در خانه نشین شدند. افرادی مانند کوروش یغمایی تا ۱۸ سال بعد از انقلاب اجازه فعالیت نداشتند. فرهاد مهراد سال ها صدایش از رسانه های ملی پخش نشد و تنها قطعه وحدت که در وصف پیامبر و مضمونی انقلابی داشت اجازه پخش گرفت. فیلترینگ بزرگ وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی در آن زمان باعث شد تا دوران رکود و انزوای موسیقی ایران آغاز شود.

راک ایرانی و دهه ۷۰ خورشیدی

در دهه ۷۰ نیز وضعیت مانند قبل بود. تنها گروه راک فعال در آن دهه، گروه کوچ بود که در آمریکا مشغول ساخت قطعه هایی در سبک راک/کانتری بود. در داخل کشور نیز وضعیت به همین منوال بود. عده ای فعالیت خود را در زیرزمین آغاز کردند و کاوه یغمایی تنها توانست با مجوز رسمی وزرات ارشاد فعالیت کند و حتی توانست در سال ۱۳۷۳ کنسرت برگذار کند که بعد ها نخستین کنسرت راک بعد از انقلاب لقب گرفت.

اواخر دهه ۷۰ خورشیدی؛ راک ایرانی دوباره زنده میشود

در اواخر دهه ۷۰ با روی کار آمدن دولت اصلاحات، یک فرصت طلایی به جامعه موسیقی ایران داده شد. موسقی پاپ و راک پس از سال ها انزوا دوباره فعالیت خود را آغاز کرد و با سرعت چشمگیری در حال پیشرفت بودند.

در این سال‌ها موسیقی راک پیشرفت زیادی کرد. گروه‌های زیادی در داخل کشور فعالیت می‌کردند، اما همچنان بسیاری از خوانندگان و گروه‌ها به فعالیت‌های زیر زمینی مشغول بودند. هنوز دولت صراحتاً موسیقی راک را آزاد اعلام نکرده بود و این نوع موسیقی را با پاپ ادغام می‌کرد. هیچ‌گاه جشنواره و کنسرتی از سوی دولت تحت عنوان موسیقی راک برگزار نشد. تنها یک بار جشنواره‌ای با نام «جشنواره موسیقی پاپ ایران» برگزار گردید که کلیه خوانندگان پاپ آن زمان ایران در این جشنواره شرکت کردند. کاوه یغمایی و داریوش خواجه نوری نیز در این جشنواره حضور داشتند و آهنگ‌هایی را با سبک راک و تحت عنوان پاپ اجرا نمودند. وی موفق شد ستاره طلایی این جشنواره را از نظر «بهترین گروه» به خود اختصاص دهد.

در همین سال‌ها جو تازه‌ای از موسیقی راک در میان جوانان ایرانی در حال شکل‌گیری بود. موسیقی «هوی متال» که زیر شاخه‌ای موسیقی راک و جدا شده از سبک «هارد راک» می‌باشد، به سرعت در میان ایرانیان محبوب می‌شد و توجه جوانان ایرانی به انواع سبک‌های متال بیش از پیش در حال اوج‌گیری بود. گروه‌های زیادی در این زمینه تشکیل شدند. هم‌اکنون موسیقی متال و زیر شاخه‌هایش از نظر دولت جمهوری اسلامی ممنوع و غیرمجاز است.

دهه ۸۰ خورشیدی؛ اوج شکوفایی سبک راک ایرانی

دههٔ ۱۳۸۰ دورانی طلایی را برای موسیقی راک ایران به ارمغان آورد. در اوایل این دهه توجّه جوانان ایرانی به این نوع موسیقی و زیرشاخه‌هایش بیش از پیش شدت گرفت و گروه‌های زیادی در این زمینه تشکیل شدند. در این سال‌ها کنسرت‌های زیادی در سطح کشور برگزار شد که بسیاری از آنان به صورت زیرزمینی و تنها تعداد اندکی از این کنسرت‌ها با مجوّز رسمی برگزار گردید. توجه جوانان ایران به راک و زیرشاخه‌های آن بسیار زیاد شده‌بود.

دهه ۹۰ خورشیدی؛ آغازی نو برای سبک راک ایرانی

دههٔ ۱۳۹۰ را می‌توان دههٔ نوین راک ایرانی دانست. گروه‌های زیادی در داخل و خارج کشور با نوآوری در ساخت موسیقی و ترانه و همچنین استفاده از عنصرهای موسیقایی که تا قبل از این دهه از آن استفاده نمی‌شد، توانسته‌اند پوسته جدیدی به فضای موسیقی راک ایرانی دهند. ترکیب زیر شاخه‌های مختلف راک با یکدیگر و استفاده آن‌ها از ویژگی‌های گروه‌های این دهه می‌باشد.