در این مقاله از سری مقالات مجله اینترنتی مبین میخواهیم به بررسی موسیقی حال حاضر ایران بپردازیم.پس با ما همراه باشید تا به بررسی موسیقی ایرانی بپردازیم.
موسیقی ایران ؛ قبل و بعد از انقلاب
موسیقی اصیل ایرانی بی شک جزء معدود موسیقی های کلاسیک جهان است که بسیار زیبا و دلنشین و گوش نواز است.
بی شک شنیدن موزیک شد خزان از جواد بدیع زاده هر شنونده ای را به وجد می آورد.یا برای مثال گوش دادن به اشعار زیبای اردلان سرافراز آن هم با صدای تکرار نشدنی داریوش اقبالی میتواند بسیار لذت بخش باشد و از دست مثال ها بسیار است.
بعد از انقلاب اسلامی ایران در سال ۵۷ تا مدت ها موسیقی ایران فقط درگیر موسیقی مولودی و نوحه بود که در آن زمان تمام خواننده هایی که پیش از این در ایران کار میکردند، فعالیت هنری خود را در خارج از مرز های ایران ادامه دادند و در این زمان موسیقی به اصطلاح لس آنجلسی شروع شد. جدای از خواننده های بنام ایرانی که مجبور به ترک وطن شدند، ایرانی های بیشتری نیز مجبور به این کار شدند. و این یعنی دوری از وطن برای همیشه و دوری از وطن برای همیشه یعنی دلتنگی برای هر چیزی که ایرانی باشد. و خب پیش از انقلاب نیز ایرانی های زیادی در آمریکا زندگی میکردند که آن ها هم دیگر نمیتوانستند به ایران بازگردند.
موسیقی لس آنجلسی
حال یک طرف خواننده ها قرار دارند و طرف دیگر مردم. مردمی که حاظرند برای سرگرمی و فراموشی این دوری و دلتنگی برای ساعاتی وارد هر کلوپی بشوند و به هر موسیقی ایرانیی گوش دهند. و این یعنی از بین رفتن موسیقی ایرانی و بوجود آمدن موسیقی لس آنجلسی.البته که خب خواننده های بنام فعالیت خود را بعد از مدتی از سرگرفتند و دوباره موسیقی پاپ ایرانی به روز های خوب خودش بازگشت.
موسیقی پاپ بعد از انقلاب
سالیان بعد که موسیقی پاپ داخل ایران نیز کم کم جان گرفت، هر کسی دلش میخواست خواننده شود. خواننده ها شروع به خواندن کردند و آهنگ سازان شروع به آهنگسازی. اما هر دو کار خود را به هیچ عنوان درست انجام نمیدادند. آهنگسازان تمام آهنگشان را پر از ساز های الکترونیکی میکردند که به هیچ عنوان جایگاه این ساز ها را نمیدانستند و خوانندگان بعد از خواندن صدای خود را با هزار تا افکت که در صدر این ها لیزری (تیون) کردن بیش از حد صدا بود، قابل تحمل تر میکردند. و اما بد تر از همه ی اینها اشعار بی سرو تهی بود که تمامیتشان به شکست های عشقی ختم میشد و این مرگ موسیقی ایران بود.
از آنجایی که موسیقی پاپ خارج از ایران به سختی وارد ایران میشد، پس جایگاه آنچنانیی در بین شنوندگان نداشت.
بعد از مدتی و در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ شمسی خوانندگانی شروع به فعالیت کردند که میتوان گفت تفاوته بسیاری با دیگران خوانندگان قبل از خود داشتند. افرادی مانند رضا صادقی، محسن چاوشی، احسان خواجه امیری، فریدون آسرایی، فرزاد فرزین و … که با آغاز فعالیت این افراد موسیقی پاپ داخل ایران کمی بیشتر قابل تحمل شد.
دهه ۸۰ شمسی؛ آغاز رپ فارسی
با آغاز دهه ۸۰ میلادی یک موجه جدیدی در موسیقی ایرانی راه افتاد به نام رپ فارسی.سبکی از موسیقی که تا به امروز مجوز فعالیت به صورت رسمی نگرفته است.جوان هایی بعضا از پایین شهر با لباس های گشاد و ظاهر غیر عادی عرف جامعه آن زمان ایران در پارک ها و اماکن عمومی شروع به خواندن اشعاری کمتر ادبی میکردند.اشعاری که سرشار از قافیه و وزن بود.اشعاری که با سرعت بیشتری نسبت به دیگر خوانندگان خوانده میشد.و رپ فارسی با انتشار آهنگ هایی نه چندان حرفه ای شروع شد.
سبک رپ سبکیست که در آن هیچ محدودیتی وجود ندارد. برای درک بهتر این مقوله به این چند بیت از آهنگ فصل اول از سینا ساعی توجه کنید :
ببینید ، رپ مبتنی به اصلِ سلیقه ــَست / یعنی موضوعاتش برمیگرده به بحث شخصیت
همین دامنه گسترده نقطه عطفِ قضیست /که فعلاً همچین چیزی جایِ دیگه بنده ندیدم
مرزِ واقعیت مرزِ رویا مرزِ حقیقت / میتونم کودکی باشم که فقط حرفِ بد میزد
یا بالغِ میلیونری که ترکِ تحصیل کرد / میتونم پزشکی باشم که میگیرم دستِ مریضم
که لطفه ، یا سربازی که توو صفِ ترخیصم ، سه نقطه
این چند بیت میتواند مشخص کند یک رپر میتواند به راحتی خود را جای یک آدم روانی بگذارد و از دید او شروع به رپ کردن کند یا میتواند جوانی عیاش و خوش گذران باشد یا میتواند سربازی باشد که از سختی های جنگ و خون ریزی و … میگوید.
این ویژگی منحصر به فرد رپ باعث شد که جوان های زیادی به سمت این سبک از موسیقی کشیده شوند.
چرا بی مجوز ؟
اما چرا تابحال برای این سبک از وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوزی صادر نشده است ؟
اصلی ترین دلیل مجوز نگرفتن این سبک این است که اشعار این سبک از موسیقی بدون هیچ گونه محدودیت و سانسوری نوشته میشود و بعضا این اشعار مملوء از فحش و حرفا های ناسزا میباشد.
دلیل دیگری که میتوان به آن اشاره کرد نوع پوشش است. هرچند که دولت مردان و سیاست مداران جمهوری اسلامی ایران میگویند ما دموکراسی داریم اما گویا اصلی ترین حق هر شهروند که نوع پوشش است در این دموکراسی جایی ندارد.
لباس های گشاد، دستبند های متنوع، گردنبند های بزرگ با طرح های نا متعارف، دستمال های سر و دست از اصلی ترین پوشش اکثر رپر ها است که این نوع پوشش در جامعه ی ایرانی نامتعارف است.
ولی سبک رپ در موسیقی فارسی تقریبا یک تنه جُر موسیقی ایران را میکشد.این سبک با داشتن خوانندگانی که موسیقی هایی پر محتوا را ارائه میدهند در حال مقابله با هنرِ بی هنر است.
به هرحال امروز موسیقی ایران در یک برهه حساس قرار دارد.اگر قرار باشد با همین منوال ادامه پیدا کند تقریبا دیگر هیچی از موسیقی ایران باقی نمی ماند.
مردمی که در این وضعیت بد اقتصادی و روحی قرار دارند ترجیح میدهند با اشعار بی سرو ته و به اصطلاح دامبولی کمی شاد شوند، با گوش های خود دارند به موسیقی واقعی ایرانی ظلم میکنند.
نظر شما درباره موسیقی ایرانی چیست ؟