چاقی می‌تواند بر توانایی و قدرت مغز تاثیر بگذارد و مطالعه‌ای که بر روی موش‌ها انجام گرفته به توضیح این موضوع کمک می‌کند.
در مغز موش‌های چاق، سلول‌های ایمنی قرمز پیوندهای سلولی عصبی که برای یادگیری و عملکرد درست حافظه حائز اهمیت هستند را ازبین می‌برند. داروهایی که مانع از این تخریب سیناپسی می‌شوند ممکن است در نهایت برای محافظت مغز در برابر حمله‌ی این نوع سلول‌های ایمنی کارآمد باشند.
درست مثل انسان‌ها، موش‌هایی که چربی زیاد مصرف کنند هم به سرعت چاق می‌شوند. بعد از ۱۲ هفته داشتن رژیم غذایی پرچرب، این موش‌ها ۴۰ درصد بیشتر از موش‌هایی که رژیم غذایی با چربی معمولی داشتند چاق شدند. در این موش‌های چاق مشاهده شد که قدرت مغزی تحلیل پیدا کرده و نسبت به موش‌هایی با وزن معمولی در فرار کردن از هزارتوها و به خاطر آوردن جای یک چیز عملکرد بدتری داشتند.
بر روی سلول‌های عصبی، برآمدگی‌های میکروسکوپیکی به نام dendritic spine وجود دارد که سیگنال دریافت می‌کنند. در مقایسه با موش‌های دارای وزن معمولی، موش‌های چاق در بخش‌های متعددی از هیپوکامپ خود – ساختارهای مغزی که برای یادگیری و حافظه مهم هستند – dendritic spine کم‌تری داشتند.
نتایج نشان می‌دهند که تخریب پایه دندریتی توسط سلول‌های ایمنی‌ای به نام میکروگلیا صورت می‌گیرد. در موش‌های چاق میزان بالاتری از این میکروگلیاها در میان پیوندهای سلولی عصبی در تکاپو هستند. وقتی محققین میکروگلیاها را در موش‌های چاق دستکاری کردند، از میزان تخریب پایه‌های دندریتی کاسته شده و عملکرد موش‌ها در انجام تست‌های فکری بهبود یافت.
پیدا کردن راه‌هایی برای جلوگیری از آسیب رساندن میکروگلیاها، شاید یک روز بتواند به عنوان راهکار و درمانی برای مشکلات مغزی مرتبط با چاقی مورد استفاده قرار بگیرد، حال آنکه طبق آمار حدود ۶۵۰ میلیون نفر در سراسر دنیا از چاقی رنج می‌برند. ریسک ابتلای افراد چاق به بیماری‌های زوال عقل مثل آلزایمر هم بالاست و برخی محققین گمان می‌کنند که میکروگلیاها در این بیماری‌های مغزی نیز دخیل هستند.