استدلال اصلی کسانی که امروزه از #سانسور انتقاد می کنند این است که لازم است همه ی پیام ها را بشنویم؛ اما در واقع لازم نیست؛ مثلا لازم نیست هنگام بازدید از یک اثر بزرگ معماری شهری پیامی در باب نوع عطری که خوب است بخریم بشنویم .
خود آگهی هیچ اشکالی ندارد؛ اشکال از مکان آگهی است. روح آدمی را افسرده می کند، چون در مکانی سرشناس و معتبر، در مقیاسی بزرگ، ضعفی را به نمایش می گذارد که می دانیم باید در خودمان بر آن غلبه کنیم: تمایل به حواس پرتی وهرج و مرج درونی.
به نمای بیرونی ساختمانی جالب و نسبتا دوست داشتنی نگاه می کنم. بعد ناگهان وادار میشوم به خرید یک جنس آرایشی بهداشتی تازه فکر کنم. این آگهی، خواه ناخواه آب به آسیاب تمرکز نداشتن و بی توجهی ما می ریزد. چیزهایی که ما را از بهترین توانایی های مان دور می کنند نباید در برابر ما رژه بروند و خواهان تحسین ما باشند. در این وضعیت، سانسور کاملا توجیه پذیر است؛ به این معنا که با مراقبت از فضای عمومی، حامی و آرام بخش تجلی بهترین بخش های طبیعت ما باشد.
سانسور کردن یک بیلبورد نامتجانس در کنار یک ساختمان بسیار دوست داشتنی در شهری که مردم از آن بازدید می کنند تا به صراحت معماری اش را تحسین کنند چندان جای مناقشه نیست، اما چنین مثالی آشکار کننده ی اصولی است که می تواند مورد استفاده بیشتر قرار گیرد.
📚 هنر همچون درمان، آلن دوباتن، جان آرمسترانگ، ترجمه مهرناز مصباح، نشر چشمه
توضیح تصویر: بیلبورد بزرگ تبلیغ عطر در مقابل ساختمان موزه اورسی، پاریس، ۲۰۱۱