من اگر انسانیت را باور داشته باشم بدون شک موی دختری مرا از راه بیراه نمی کند،چرا که او هم انسان است وحق زندگی و لذت از آن را دارد؛
من اگر شیفته ی انسان بودن باشم همه را در وجود خود راه می دهم تا باهم از زندگی لذت ببریم.او هم باید مثل من دیده شود.
مطلبی خواندم که قرار است دیوارهای مدارس را بالاتر ببرند تا به زعم برخی بزرگواران ،دختران این مرز و بوم آزادتر باشند. قرار است چادرهای برزنتی برای مسقف کردن مدارس بکشند تا مبادا موی دختران را یک مرد هرزه ببیند.
آنچه مرا بیش از هرچیز به تامل وا می دارد این است که چرا ما هرکاری می کنیم برای محدود کردن زنان است؟! آیا پشت این کنش مسئله حقیقی این نیست که “ما به بینش مردان اصلا توجهی نداریم؟ آیا به این معنی نیست که غیرمستقیم داریم به سمتی می رویم که مردان را آزاد و راحت به حال خود گذاشته ایم و این زنان هستند که باید محدود شوند،؟!”
اما جای پرسش می تواند از این عمیق تر هم باشد که چرا با این همه تلاش برای حفظ جایگاه و شان زنان در جامعه خشونت علیه زنان روز به روز بیشتر می شود؟ در خیابان ها مردان به راحتی خشونت لفظی،تمسخر،متلک می گویند؛در مدارس ما پژوهش می شود و نتیجه نشان می دهد که تجاوز به دختران و کودکان آمار نگران کننده ای دارد ولی در عین حال برنامه ی آموزشی برای پیشگیری از این آسیب ها اجرا نمی شود.این تناقض در کجاست؟
مسئله ی دیگر اینکه چرا برای مردان محدودیت نمی گذاریم؟ (آیا تا به حال به این مسئله فکر کرده ایم؟) شاید اینکه زنان خواستار آزادی اند بخاطر عدم محدودیت برای مردان است!
این مسئله را بیشتر ذهنی باید بررسی کنیم؛
به این معنی که شاید بگویند قوانینی هم برای مردان وجود دارد که باید رعایت کنند.اما مسئله ی من این است که در بین الاذهانیت و گفتگوها،در مراودات فرهنگی و اجتماعی،قانونگذاری و… چرا همیشه حرف از آزادی زنان است و کمتر به مسئله ی آزادی و محدودیت مردان توجه می شود؟ آیا این ذهن ما را به این سمت سوق نمیدهد که برای مردان محدودیتی نیست؟
به نظرم اتفاقا ریشه ی اصلی همین است که ما برای مردان محدودیتی ایجاد نکرده ایم و همین مسئله اتفاقا باعث شده مرد حق خود بداند که هر رفتاری در هرجایی علیه زن اعمال کند.
از منظر دیگر این مسئله یک مسئله ی فرهنگی است نه اخلاقی؛
نمی دانم ما چرا فرهنگ را مقدم بر اخلاق قرارداده ایم.
عفاف و پاکدامنی یک مسئله ی اخلاقی است و حجاب یک مسئله ی فرهنگی؛بنابراین عقل سلیم می پذیرد که باید آنچه بنیان بی عفتی و پاکدامنی است را برچینیم! و آنچه دختران را به زعم بزرگان به بی عفتی می کشاند سد راه باشیم و زمینه ی آن را محو کنیم.
حال تصور کنید دختری می خواهد دیده شود!احساسات و انرژی روانی خود را تخلیه کند!
کجا باید این اتفاق بیفتد؟ اگر موسیقی کارکند حرام است چون گوش مردان را تحریک می کند! اگربازیگر شود پشتش مردان هزار حرف می زنند! چون عکسش همه جا پخش می شود و می شود خودش مایه ی هزار دردسر!
آیا این نشان نمی دهد که جامعه ی ما مردان اخلاقی ندارد و ما چسبیده ایم به زنان تا آنان را در قالب های آهنی فرهنگ فرم بدهیم؟!
بعد توقع داشته باشیم زنان آسیب نبینند؟!
آیا عقل سلیم نمی گوید که اولویت این است که در همان مدارس می بایست از راه کاری های مقابله با #خشونت_علیه_زنان آموزش داده شود و آیا خشونت جنسی که امروزه پنهان رقم می خورد و روح زنان را به زیر تیغ برده است،مسئله ی مهمتری نیست؟! آیا این مسئله اخلاقی نیست؟!
پیشگیری از بیماری های مقاربتی و آموزش آن آیا یک مسئله ی اخلاقی نیست؟!
چرا ما هنوز فرق بین مسائل اخلاقی و فرهنگی را نمی دانیم؟ چرا مسائل فرهنگی مثل حجاب مهمتر از مسائل اخلاقی شده است؟
بخاطر عدم آموزش و آگاه سازی افراد جامعه در خصوص مسائل جنسی و بیماری ها و خطرهای آن هر روز صدها نفر صدمه می بینند و ککمان نمیگزد اما یک تار مو مردان را به گناه می اندازد!
مردان ضعف اراده دارند یا زنان آموزش مقابله با مردان را ندارند؟!
یک زن می تواند حجاب نداشته باشد اما اخلاقی باشد و با آگاهی و علم زندگی خود را اداره کند! اما بدون شک زنانی که حجاب دارند لزوما اخلاقی نیستند! که این مسئله را تجربه نشان میدهد.بنابراین تلاش باید بیشتر به سمت محدودیت مردان و آموزش اخلاقی آنان و همچنین آموزش مسائل اساسی زنان معطوف شود تا آسیب های پنهان را پیدا و درمان کنیم و این در یک بستری اتفاق می افتد که آزادی تئوری و تبادل نظر وجود داشته باشد تا هرکس بتواند ارائه ی دلیل کند.
که متاسفانه مخالفان با استعانت از تابوهای فرهنگی و مذهبی تا به امروز پیروز بوده اند و دلیل بی اخلاقی در جامعه ی ما دقیقا همین است که ما بیش از آنکه به دنبال اخلاقی کردن جامعه باشیم به دنبال مذهبی کردن آن هستیم.
تامل کنیم ..
✍️ حسین جمالی پور (پژوهشگر فلسفه و فعال مدنی)