چرا والدین امروزی دیگر برای آموزش فرزندان شان به شیوه تنبیه و تشویق اعتقادی ندارند

بزرگ کردن فرزند کار ساده ای نیست. چه در گذشته و چه در زمان حال برای بزرگ کردن بچه هیچ فرمول جادویی ای وجود نداشته است. هر روز والدین با چالش های غیرقابل تصوری روبه رو می شوند. در واقع بزرگ کردن کودک بیشتر شامل بزرگ کردن خود است. وقتی کودکی از کنترل خارج می شود، بزرگترها باید وارد عمل شوند اما در اکثر مواقع نمی دانند چطور باید دست به کار شوند. با این حال متخصصان استفاده از شیوه تنبیه و تشویق را برای آموزش فرزندان بسیار مخرب عنوان می کنند.

• شیوه تنبیه و تشویق دیگر از مد افتاده است

جمله قدیمی « همه سبزیجاتت را بخور و گرنه از دسر خبری نیست » تا همین چند دهه پیش قانونی مشترک در همه خانه ها به نظر می رسید. در نگاه اول، تنبیه و تشویق به نظر دو مفهوم کاملا متفاوت به نظر می رسند اما در واقع دو روی یک سکه اند. هر دو واکنشهای خارجی ای هستند که روی رفتار کودک تمرکز می کنند و تاثیرات آنی دارند که در اکثر موارد افراد نتیجه اصلی ( اطاعت ) را بدون در نظر گرفتن تاثیرات منفی دراز مدت آن بر روی پرورش شخصیت فرد می دانند. خوشبختانه حتی اگر چنین دیدگاه دغل کارانه ای برای مدتهای طولانی یکی از هنجارهای تربیتی کودکان بوده است، آگاهی در مورد آموزش کودکان در سالهای اخیر به تدریج افزایش یافته است. والدین امروزه از این تکنیکها برای تربیت فرزندان شان استفاده نمی کنند که شامل جمله ای است که در مورد دسر در مثال بالا زده است.

• عوارض جانبی ای که هیچ والدینی نمیخواهند

دکتر آنجلا ناکاب ، متخصص کودکان و نوجوانان و عضو انجمن پزشکان کودک در آرژانتین در مطالعه ای چنین عنوان می کند که شخصیت کودک از طریق پیوند با والدین و محیط اطراف ( مدرسه، خانواده، دوستان و غیره ) شکل می گیرد. در نتیجه تنبیه کردن شیوه تربیتی ایده آلی نیست زیرا به جای روبه رو شدن با شرایط مشکل ساز به شکلی صحیح،  ذهنیت انقیاد در کودکان تقویت  و باعث ایجاد موارد زیر می شود:

• رفتارهای بد تغییر نمی کنند
• کودک به دلیل نداستن درست و غلط دچار اضطراب می شود
• مشکلاتی در زمینه عزت نفس به وجود می آید
• ایده های منفی به جای ایده های مثبت تقویت می شوند
• روابط میان والدین و فرزندان کمرنگ می شود.

آموزش مثبت به عنوان پایه تمام آموزشها

آموزش مثبت روی احساسات مثبت تاکید می کند. بدان معنا که روی خصوصیات شخصیتی و همچنین انگیزه های فردی به جهت تشویق یادگیری، تمرکز میکند.

بنابراین  تحسین و تمجید کردن کودک برای انجام کاری خوب، کافی نیست. در عوض هدف آموزش مثبت آن است که به کودک نشان دهد عشقی که برای او دارید بی قید و شرط است. در نتیجه نشان دادن احساسات خود و اجازه دادن به کودک برای بیان احساساتش نمودی سالم از ابراز احساسات است. عباراتی چون « از دستاورد تو بسیار خوشحالم » یا « خیلی خوبه که از پسش بر اومدی » انگیزه بیشتری نسبت به پاداشهای مادی دارند.

مزایای آموزش مثبت بدون استفاده از شیوه تنبیه و تشویق

بر اساس ۵ ستون آموزش مثبت، کودکانی که برای رفتارشان تنبیه یا تشویق نمی شوند مزایای بیشتری دریافت می کنند:

• سریعتر می آموزند زیرا از طریق آموزش مثبت، افکار ، احساسات و تصمیماتی که کودک برای دنیایش می گیرد در نظر گرفته می شود.
• کودکان اعتماد به نفس بیشتری پیدا می کنند، که به آنها حس عزت نفس سالمتری می دهد.
• رضایت و هیجان بیشتری برای انجام کارهای خوب پیدا می کنند
• حس مشارکت کردن در آنها تقویت می شود
• مهارتهای اجتماعی ابتدایی و بنیادین زندگی در آنها پرورش پیدا میکند
• والدین حس بهتری از پرورش فرزندان شان دارند

چگونه روابط  والد – فرزندی را ارتقا دهیم

بهتر است والدین قوانینی را وضع کنند که آنها را به این ادراک برساند که به جای آنکه کودکان را به دلیل اطاعت نکردن از آنها تنبیه کنند، به علت رفتار آنها پی ببرند. یعنی به جای آنکه بگویند « اگر تکالیفت را انجام ندهی امشب نمیتوانی بازی ویدیویی انجام دهی » ، بهتر است به آنها نشان دهید که چرا درس خواندن موقعیتی برای یادگیری موضوعات مفید است. در نتیجه، به والدین توصیه می شود که نسبت به رفتارهای کودکان، وابستگی عاطفی از نوع مثبت یا منفی ایجاد نکنند.

والدین  تا زمانی که برای ناشایست نشان دادن یک عمل، به عمل دیگری بها ندهند، میتوانند به جای تنبیه و تشویق از گزینه های جایگزین دیگری استفاده کنند .